கரன் கார்க்கியின் ஒற்றைப்பல்

கதை அருமை..

ஒரு கிழவன், அவன் வாழ்க்கையை சுற்றி பின்னபட்ட கதை.. ஒவ்வொருவருடைய பார்வையும், நியாயங்களும், அவர்களுடைய வசனங்களில் சுத்தமாய் வந்து விழுந்திருக்கிறது..

ஆனால் இடையிடயே வரும் "அது போல் இது, இது போல் அது" டெம்ளேட் கொண்ட வசனங்கள், கதையிலிருந்து என்னை வெளியே தள்ளி விட்டது போன்ற உணர்வு.. ஆனால் கதையின் ஆர்வம் உள்ளிழுக்கும்.

பெண்ணின் பார்வை என்றால், முதலில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட அவரது மருமகள் தொடங்கி, அவரது மனைவி, குஷ்பு, குஷ்புவின் அம்மா, சாவித்திரி அக்கா, சேட்டம்மா என எல்லாரையும் உணர முடிந்தது. கிழவனின் மரணத்திற்கு குஷ்பு மட்டுமல்லாது, நமக்கு அழுகை வரும். தகப்பனை பார்த்திராத அந்த பெண் கிழவன் மேல் செலுத்தும் பாசம் மனசுக்கு நெருக்கமானது.

சேட்டம்மா போன்ற நிறைய பேர பார்த்திருப்போம். புரிதலின் ராணிகள். மனதிலிருந்து உதவுபவர்கள். எல்லார் வீட்டிற்க்கு பக்கத்திலும், அந்த இடத்தோடு ஒன்றிய ஒரு சாவித்திரி அக்கா இருப்பாள் :)

சாரதா, கிழவரின் மனைவி. கதை தொடக்கம் முதல் முடிவு வரை, அந்த ஒற்றைப் பெயர் தான் அவர் அதிகம் கூறியது. கொஞ்சம் ப்ளாஷ்போக் போயி இவங்க திருமணம், அதன் பின்னான அவர்களது வாழ்க்கை எல்லாம் பார்க்கும் போது, மனநலம் கொஞ்சம் பிறழ்ந்த கோயில்தாசான இந்த கிழவரும், சாரதாவும் சேர்ந்த கதை புரிகிறது.

தனக்கு ஏற்பட்ட கசப்பான அனுபவங்களால் ஆண்கள் மீது பயமேற்பட, தனக்கான துணையாக, கோயில்தாஸ் எனும் இந்த கிழவனை தன் கணவனாக ஏற்றுக்கொள்ளகிறாள். ஆனால் இவனை கட்டிக்கொண்டதை பற்றி அழியாத குறை அவள் மனசிலுண்டு. எப்போதாவது ஒரு முறை அதை நினைத்தும் கொள்கிறாள்.

இப்படி குழந்தை போல சொல்வதையெல்லாம் கேட்டு, தனக்காக எதுவும் செய்த இவனை எப்படி பிடிக்காமல் போகும். ஆனால், எல்லா நேரங்களிலும் அவள் மட்டுமே சிந்திக்கக் கூடியவளாக இருந்தது, ஒவ்வொரு சமயம் நிச்சயம் சலிப்பை ஏற்படுத்தக்கூடியதே.

கிழவனின் மரணத்தின் போது, கடவுளைச் சேர்ந்தவர்கள், அவரைத் தொழுது அதை கடந்து கொண்டிருப்பதும், சில நாட்களே அன்பு செலுத்தி பழகியிருந்த குஷ்பு அடக்கமுடியாமல் அழுது கொண்டிருந்ததும், அந்த காட்சியின் விவரிப்பும், கவனமற்ற வேளையில் ஒரேயடியாய் மனதில் துக்கத்தை ஏற்றிவிட்டாற்போல் இருந்தது

- Sowmi

.